Już w ten piątek w Warszawie odbędzie się spotkanie z jednym z najbardziej inspirujących do mikrowypraw polskich duetów psio ludzkich, który od tego roku bierzemy nieco pod nasze skrzydła. Dlaczego właśnie oni? Specjalnie dla Was krótki wywiad!

Apacz to pies o trudnym charakterze. W jego żyłach płynie prawdziwa krew pastucha. Odkąd pojawił się w życiu Małgosi wszystko, a nawet chyba już wszystkich, wywrócił do góry nogami..

Jestem mu wdzięczna za to, że w sposób nieświadomy odmienił moje życie. Za jego sprawą postawiłam wszystko na jedną kartę i porzuciłam pracę w biurze. Ale wbrew panującej modzie nie wyjechałam w Bieszczady 😉 Bardzo bałam się tej decyzji, bo nowy pomysł na życie nie był jeszcze dopracowany. Dopiero wrześniowe eskapady z Apaczem utrwaliły we mnie przekonanie, że chcę i potrzebuję zaangażować się zawodowo w psią tematykę. Założyłam firmę, która produkuje psie akcesoria i rozpoczęłam naukę przygotowującą mnie do profesji psiego behawiorysty.

Pierwsza mikrowyprawa. Wielkie planowanie i świadoma decyzja czy raczej spontaniczna przygoda pełna niewiadomych? Jak to się u Was zaczęło?

Bardzo często działam według trybu „na wariata” 😉 Nagle dopada mnie jakaś myśl, jakiś pomysł nie daje mi spokoju i pod wpływem impulsu natychmiast wprowadzam go w życie. Nie oznacza to jednak, że  nasze wyprawy pozbawione są przygotowań. Ogromną wagę przywiązuję do bezpieczeństwa – i swojego i Apacza. Bez rozsądnego przemyślenia przebiegu całej wycieczki można założyć, że z dużym prawdopodobieństwem zakończy się ona porażką – na przykład powrotem z nogą w gipsie, jak w trakcie mojej wyprawy w zeszłym roku

Dla psa, który potrzebuje dużo uwagi spacer to pestka. W naszej ekipie również jest borderka – pełna energii suczka Shelby. Podczas ostatniej babskiej wyprawy w góry okazało się, że kiedy nam się kończą siły ona dopiero włącza drugi bieg.. Kto pierwszy u Was zarządzał przerwę? 😉

Oczywiście ja Na swoje usprawiedliwienie mogę powiedzieć, że częściej się zatrzymywałam z powodu nieprawdopodobnych okoliczności przyrody, które chciałam kontemplować, niż z powodu zmęczenia. Ale zdarzały się również momenty, w których walczyłam z własnymi słabościami. Tak było w trakcie naszej pieszej wyprawy, kiedy zarzuciłam sobie na plecy 35 kilogramów bagażu, a po przejściu 120 km byłam bardzo zdziwiona, że obwód mojej kostki powiększył się nieomal dwukrotnie. Mimo wszystko starałam się zaklinać rzeczywistość i iść dalej, zwłaszcza gdy spoglądałam na Apacza, który zdawał się mówić „To co? Przebiegniemy się?”

Drugi dzień. Wstajesz rano, zakwasy boleśnie dają Ci się we znaki, Twój pies stoi zwarty i gotowy do trasy. Już wiesz, że ten urlop to strzał w dziesiątkę, że wynagradzasz mu właśnie wszystkie Twoje pracujące dni.

Kiedy o jednej z moich wypraw stało się głośno za sprawą materiału w TV, spotkałam się z komentarzami sugerującymi, że wykorzystuję i zamęczam  Apacza. Tymczasem po dziś dzień jestem pewna, że wszystkie nasze wypady, były najszczęśliwszymi momentami w Jego i naszym wspólnym życiu. Początkowo byłam zaskoczona, że pies, który w domowym, miejskim środowisku potrafi być problematyczny, funkcjonuje bez zarzutu jako kompan w podróży. Szczerze mówiąc, to byłam i jestem wzruszona, ja kobieta lat 34 !!!, na wspomnienie chwil, w których jechałam przez jakieś totalnie odludne dzikie pole, a mój pies po prostu biegł u mego boku. Taki ckliwy, banalny obrazek, a mimo wszystko w tamtej chwili wiedziałam, że niczego więcej do poczucia bycia spełnioną nie potrzebuję. Myślę, że czasami trzeba pozbawić się różnych codziennych rozpraszaczy, by docenić więź, która łączy nas z naszym psem.

A potem natychmiastowy powrót do rzeczywistości. Jak z fantastycznej mikrowyprawy wrócić prosto za biurko?

Powrót wbrew pozorom nie jest aż tak bardzo bolesny. Po tylu dniach spania w hamaku z psem na twarzy, kąpania się w garnuszku wody i napotykanych strumykach, straszenia przypadkowo napotkanych grzybiarzy swoim dzikim obliczem, dobrze jest wrócić do domu i poświęcić 2 godziny na rozczesanie wszystkich kołtunów na głowie 😉 Chcę w swoim życiu zachować balans, by znaleźć w nim przestrzeń i na noc w namiocie w górach przy -28 stopniach i na pracę. Biurko brzmi dla mnie złowieszczo, dlatego wszystkie zadania dotyczące funkcjonowania mojej firmy załatwiam na kanapie, obłożona psami

No i na koniec najważniejsze pytanie.  Czy warto rzucić wszystko i oderwać się na chwilę i dlaczego?

Znam wielu ludzi, którzy żyjąc w kieracie, czują się dobrze. Nie potrzebują niczego zmieniać, z obawy przed utraceniem tego, co tej pory wypracowali. Mają inne priorytety od moich i ja tego ani nie krytykuję, ani nie oceniam.  Każdy szuka szczęścia gdzie indziej. Ja natomiast znalazłam je na moich wyprawach z Apaczem, we wspólnym nasłuchiwaniu odgłosów nocnego lasu, we wzajemnym grzaniu się w śpiworze w mroźną noc w górach i w tym ckliwym obrazku, na których jadę na rowerze, a mój pies biegnie u mojego boku i już wiemy, że to wystarczy.

Jeśli chcecie dowiedzieć się jak znaleźć czas na taką mikrowyprawę z psem nie rujnując przy tym budżetu, pracy i rodzinnego życia koniecznie wpadnijcie w piątek o 19:00 do strefy warsztatowej Ekologika na bezpłatne spotkanie z Gosią i Apaczem!

Więcej informacji o wydarzeniu znajdziecie tutaj.